Jacky Ickx

Jacky Ickx
Jacky Ickx
Algemene informatie
Nationaliteit	België
Formule 1-carrière
Jaren actief	1967 - 1979
Teams	Cooper, Ferrari, Brabham, McLaren, Williams, Lotus, Wolf, Ensign, Ligier
Races	122 (116 starts)
Kampioenschappen	0
Overwinningen	8
Podiums	25
Punten	181
Polepositions	13
Snelste rondes	14
Eerste race	Italië 1967
Eerste overwinning	Frankrijk 1968
Laatste overwinning	Duitsland 1972
Laatste race	Verenigde Staten 1979
Portaal    Autosport

Jacques Bernard (Jacky) Ickx (Brussel, 1 januari 1945) is een Belgisch autocoureur. Hij was actief in de Formule 1, langeafstandsraces en woestijnrally's.

Biografie

Debuut

Jacky Ickx, zoon van motorsportjournalist Jacques Ickx, begon zijn carrière als motorrijder en werd onder meer kampioen van België trial met zijn Zündapp, vooraleer over te schakelen naar het autoracen. Hij werd Belgisch kampioen toerismewagens in 1965 en won de 24 uur van Francorchamps in 1966 aan het stuur van een BMW 2000TI. In 1967 werd hij met Matra de eerste Europese Kampioen Formule 2, en nog hetzelfde jaar debuteerde hij in de Formule 1 te Monza met een Cooper-Maserati. Hij had zich dat jaar echter vooral in de kijker gereden door tijdens de kwalificaties voor de Grand Prix Formule 1 van Duitsland op de Nürburgring met zijn Formule 2-wagen de derde tijd te rijden. Volgens het wedstrijdreglement moesten Formule 2-wagens, die enkel toegelaten werden om het deelnemersaantal op te drijven, achteraan het veld starten. Geen nood, want na enkele ronden lag Ickx al op een vijfde plaats, vooraleer hij door technische problemen tot opgave gedwongen werd.

Formule 1

In 1968 kreeg hij een contract bij Ferrari en won hij op het circuit van Rouen zijn eerste Grand Prix Formule 1. In 1969 reed hij voor Brabham, won hij op de Nürburgring en in Canada en werd vicewereldkampioen na Jackie Stewart. In 1970 keerde hij terug naar Ferrari. Zijn jaar startte desastreus met een zware crash op het circuit del Jarama (Madrid), waar hij bijna levend verbrandde. Bovendien bleek de Ferrari in de eerste seizoenshelft onbetrouwbaar zodat hij hopeloos achterop raakte in het kampioenschap. Tijdens de tweede helft keerden zijn kansen en met drie overwinningen wist hij uiteindelijk opnieuw tweede te eindigen in het kampioenschap, deze keer na Jochen Rindt (die postuum wereldkampioen werd).

Ickx kwam ook in 1971 en 1972 voor Ferrari uit maar scoorde slechts twee overwinningen voor het team. 1973 zou zijn zwanenzang worden bij het Italiaanse team, dat er dat jaar niets van bakte in de Formule 1 en zelfs enkele races afwezig bleef om orde op zaken te stellen. Dat Ickx zelf nog steeds competitief was bewees hij door tijdens de Grand Prix Formule 1 van Duitsland op zijn favoriete Nürburgring derde te eindigen aan het stuur van een F1 wagen van McLaren-Ford

In 1974 stapte hij over naar Lotus, dat het jaar voordien nog het constructeurskampioenschap had gewonnen, maar hij kwam er van de regen in de drup, toen bleek dat ook dat team niet langer over een competitieve wagen beschikte. In 1975 ging het van kwaad naar erger bij Lotus, het zou voor Ickx het begin van het einde in de Formule 1 betekenen. Hij zou het nog vier jaar volhouden bij respectievelijk Ensign waar hij nauwelijks aan rijden toekwam, en uiteindelijk bij Ligier waar hij halfweg 1979 de plaats overnam van Patrick Depailler maar op acht wedstrijden slechts twee keer kon finishen.

Enduranceracen

Gedurende zijn hele Formule 1-loopbaan was Ickx ook erg actief in het enduranceracen met sportwagens, waarin hij als fabriekscoureur uitkwam voor grote merken als Ford, Ferrari en vooral Porsche en een palmares opbouwde dat nauwelijks zijn gelijke kent. Zo stond hij zes keer als overwinnaar op het podium van de 24 uur van Le Mans (tussen 1969 en 1982), een record dat pas in 2005 sneuvelde, toen Tom Kristensen voor de zevende keer won. Door deze zes overwinningen kreeg hij al gauw de bijnaam Monsieur Le Mans. In 1982 en 1983 werd hij als coureur wereldkampioen in deze discipline en hielp hij Porsche mee aan de constructeurstitel. Ook Ferrari, Ford en Alfa Romeo hielp hij in de jaren 60 en 70 aan constructeurstitels in wat toen nog het wereldkampioenschap voor merken heette. Toen Ickx in 1985 het sportwagenracen voor bekeken hield, had hij zijn aandacht alweer verlegd naar een volledig nieuw terrein van de motorsport: het woestijnracen.

Woestijnracen

In 1981 nam hij voor het eerst deel aan de Parijs-Dakar-rally aan het stuur van een tweewielaangedreven Citroën CX. Hoewel hij tot opgave werd gedwongen, en ondanks de onconventionele keuze voor een "2 wheel-drive" had hij de smaak te pakken en bovendien indruk gemaakt op de concurrentie. In 1982 kwam hij samen met navigator Claude Brasseur opnieuw aan de start, dit keer aan het stuur van een Mercedes-Benz-terreinwagen en streed hij lange tijd mee voor de overwinning. Uiteindelijk bleef het bij een vijfde plaats, onder meer omwille van een omstreden straftijd voor het foutief passeren van een controlepost.

In 1983 startte hij nog steeds met Brasseur en Mercedes als grote favoriet, en zijn overwinning kwam nooit in het gedrang. Het daaropvolgend jaar kon hij Porsche, waarvoor hij actief was in de sportwagenraces, overtuigen om speciaal voor de "Dakar" een 4x4-versie van de Porsche 911 te bouwen, de Porsche 959. Ickx vertrok als favoriet, maar de overwinning ging echter naar zijn teamgenoot René Metge. In 1986 werd Ickx weer tweede achter René Metge.

Na het afsluiten van het Porsche-hoofdstuk, kwam Ickx er in 1987 en 1988 niet echt aan te pas toen hij koos voor deelname met een Lada Niva om in 1989 terug te keren bij het toen dominante Peugeot. Dat jaar werd hij tweede achter teamgenoot Ari Vatanen. In 2000 nam hij samen met zijn dochter Vanina Ickx als navigator deel aan deze rally-raid. Behalve de "Dakar" reed Ickx nog een aantal andere woestijnrally's zoals de Rally van de Farao's in Egypte. Tijdens deze laatste rally in 1991 kwam zijn navigator Christian Tarin om het leven toen hun Citroën bij een ongeluk uitbrandde.

Privé

Jacky Ickx is de zoon van Jacques Ickx (1910-1978) en is drie keer getrouwd. Zijn eerste vrouw was Catherine Blaton, dochter van Ado Blaton. Hij hertrouwde met jkvr. Maroussia Janssen, dochter van Paul baron Janssen (1926-2003), maar ook dit huwelijk hield geen stand. Ickx is nu gehuwd met de Burundese zangeres Khadja Nin (Janine Rema); ze wonen samen in Monaco. Hij heeft drie dochters en twee zonen. Een van zijn dochters, Vanina Ickx, trad in de voetsporen van haar vader en is ook actief in de racesport.

Palmares

Formule 1

Ickx behaalde 8 overwinningen: Frankrijk in 1968; Duitsland en Canada in 1969; Oostenrijk, Canada en Mexico in 1970; Nederland in 1971 en nog eens Duitsland in 1972, daarnaast de onofficiële Grand Prix' "Rindt Memorial" in 1971 (Ferrari B312) en de "Race of the Champions" in 1974 (Lotus 72).

Formule 2

Ickx behaalde naast de Formule 1 ook grote overwinningen in de Formule 2:

• In 1967: GP van Crystal Palace, GP van Zandvoort en de GP van Rome (Vallelunga) met een Matra MS - FVA
• In 1970: Salzburgring en Langenlebarn met een BMW 270.

Endurance

• zes overwinningen in de 24 uur van Le Mans (1969, 1975, 1976, 1977, 1981 en 1982);
• 24 uur van Spa-Francorchamps (1966);
• 24 uur van Daytona (1972);
• 12 uur van Sebring (1969,1972);
• de 1000 km van
  • Spa-Francorchamps (1967, 1968, 1974, 1982 en 1983);
  • Monthléry (1967);
  • Monza (1972, 1973 en 1976);
  • Oostenrijk (1972);
  • Nürburgring (1973 en 1983);
  • Imola (1976);
  • Brands Hatch (1972, 1977 en 1982);

Woestijnraces

In 1983 wint hij Paris-Dakar.

Beroemde overwinning

Ickx' meest bekende overwinning is de 24 uur van Le Mans in 1969. Hij startte daar met Jackie Oliver in een verouderde Ford GT40, inferieur ten opzichte van de nieuwe Porsche 917. Voor de race had Ickx protest laten horen tegen de in die tijd nog gebruikelijke Le Mans-start, waarbij de coureurs de baan rennend oversteken om in hun auto te springen, deze te starten en de race aan te vangen. Daar veiligheidsgordels, om tijd te winnen, niet werden aangesnoerd leidde deze start tot levensgevaarlijke situaties.

Ickx weigerde bij de start om net als zijn collega's zo snel mogelijk te vertrekken, en liep doodgemoedereerd de baan over, stapte zijn wagen in, snoerde zichzelf goed in de veiligheidsgordels en ging natuurlijk als allerlaatste van start.

Het gelijk van Ickx bleek snel: al in de eerste ronde van de race verongelukte John Woolfe met zijn privé ingeschreven Porsche 917. Hij had geen veiligheidsgordels omgedaan bij de start.

Ickx en Oliver wisten steeds verder naar voren te komen in hun Ford GT40. Het laatste uur van de race wisten ze aan te sluiten bij de koploper in de race; de Porsche 908 van het team Hermann/Larrouse. De strijd ging door tot de laatste ronde, toen Ickx, op het eind van de vijf kilometer lange Hunnaudières-rechtelijn, de Porsche wist in te halen door gebruik te maken van het slipstreameffect nadat hij deze eerder had laten passeren door benzinepech te veinzen. Hij ging op kop de Mulsanne-bocht in en hield de leiding vast om de overwinning met het miniemste verschil ooit op te eisen.

De overwinning van Ickx in deze race leidde ertoe dat de organisatoren van de 24-uursrace van Le Mans beslisten dat er voortaan niet meer gestart mocht worden op de traditionele Le Mans-manier, omwille van de veiligheid.

De overwinning wordt, net als de overwinning van Juan Manuel Fangio op de Nürburgring in 1957, als een van de grootste overwinningen in de geschiedenis van de autosport gezien.

Eerbetoon

• 1968 - Nationale trofee voor sportverdienste ( Vader Jacques Ickx kreeg dit eerder in 1951)
• 2017 - World Sports Legends Award

Trivia

• Jacky Ickx won op 29 juli 1962 een 50cc-motorrace in Sint-Truiden. De wedstrijd was georganiseerd door vader Jacques, die Belgisch importeur van Suzuki was. Het team van Suzuki werd uitgenodigd om deel te nemen en het stuurde Mitsuo Itoh en Hugh Anderson. De voorwaarde was echter dat Jacky de race zou winnen. Suzuki ging akkoord, onder meer omdat het Anderson in de Grand Prix van de DDR wilde inzetten terwijl hij nog nooit op een 50cc-machine gereden had. Itoh en Anderson lieten Jacky Ickx winnen en Anderson had zijn eerste training met de 50cc-Suzuki RM 62 gehad. Het resulteerde in de derde plaats in de DDR.^[1]
• Jacky Ickx trad ook een aantal jaren op als wedstrijddirecteur tijdens de Grand Prix Formule 1 van Monaco.
• In 2005 eindigde hij op nr. 119 in de Vlaamse versie van De Grootste Belg en op nr. 31 in de Waalse versie.
• Als stripfiguur duikt hij voor het eerst op in het Michel Vaillant-album "Het spook van de 24 uur" als coureur van de Ford GT40 die meestrijd voor de overwinning. In het volgende album "Olie op de renbaan" krijgt hij een actievere rol als derde rijder voor het Formule 1-team van Vaillant. Auteur Jean Graton heeft over Ickx tevens een dossier gemaakt: Dossier Michel Vaillant 2. Jacky Ickx Het enfant terrible.

Voetnoten

Zie de categorie Jacky Ickx van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.