Gilles Jacquier

Gilles Jacquier (Évian-les-Bains, 25 oktober 1968 – Homs, 11 januari 2012), was een Franse nieuwscameraman die voor France Télévisions werkte. Hij was de eerste westerse journalist die tijdens de Syrische opstand omkwam.[1]

Jacquier groeide op in Bernex. Hij beoefende het skiën en volgde in Chamonix een sportopleiding. Daarna studeerde hij filmwetenschap. Toen hij op 20-jarige leeftijd stopte met skiën, besloot hij zich op de journalistiek te richten.[2][3]

Carrière

In 1989 begon Jacquier als videojournalist bij de plaatselijke zender TV8 Mont-Blanc. In 1991 ging hij voor France Télévisions werken; aanvankelijk op de regionale redactie in Rijsel en vanaf 1994 bij de landelijke redactie van France 3.[4] Tussen 1999 en 2006 werkte hij als verslaggever voor France 2, waarbij hij met name de conflicten in Irak, Afghanistan en Kosovo versloeg. Hij versloeg ook het Israëlisch-Palestijns conflict en raakte in 2002 gewond tijdens een reportage bij Nablus.[5] Hij werkte vervolgens voor het televisiemagazine Envoyé spécial.[6]

Jacquier kwam op 43-jarige leeftijd om het leven bij een aanval met granaten in de Syrische stad Homs, terwijl hij zich in gezelschap van elf Syriërs bevond in het kader van een reportage voor Envoyé spécial. De groep werd in de stad Homs rondgeleid. Naast Jacquier kwamen acht Syriërs om het leven. De Nederlandse fotograaf Steven Wassenaar raakte lichtgewond.

Hoewel Westerse media aanvankelijk de Syrische overheid verantwoordelijk hielden voor de dood van Jacquier,[7][8] bleek uit onderzoeken van de Arabische Liga[9] en van het Franse Ministerie van Defensie dat Jacquier gedood werd door een granaataanval uitgevoerd door anti-Assad-rebellen.[10]

Jacquier leefde samen met Caroline Poiron,[11] een persfotografe met wie hij een meisjestweeling had. Poiron was bij Jacquier in Homs op het moment dat hij om het leven kwam.

Prijzen en onderscheidingen

Jacquier werd in 2002 met drie andere journalisten van France 2 onderscheiden met de Prix Bayeux-Calvados des correspondants de guerre in de categorie Televisie. In 2003 ontving hij de prix Albert-Londres.[12] voor zijn documentaire Naplouse (met Bertrand Coq), uitgezonden op France 2. In 2009 kreeg hij de Jean-Louis Calderonprijs, categorie Video, voor zijn reportage Afghanistan: école, le tableau noir.

Bronnen, noten en/of referenties
  • Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Gilles Jacquier op de Franstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
  1. ↑ (fr) Le grand reporter de France 2 Gilles Jacquier tué en Syrie, Le Figaro, 11 januari 2012. Gearchiveerd op 11 januari 2023.
  2. ↑ (fr) Le journaliste Gilles Jacquier ne rentrera pas, Le Dauphiné libéré, 12 januari 2012. Gearchiveerd op 1 februari 2023.
  3. ↑ (fr) Gilles Jacquier, "Envoyé spécial" chablaisien en zone de guerre, Le Messager, 31 maart 2011
  4. ↑ (fr) Gilles Jacquier, un témoin des conflits des vingt dernières années, Le Monde, 12 januari 2012
  5. ↑ Bij de dood van een Franse journalist, door Hans Jaap Melissen, NOS, 142 januari 2012
  6. ↑ (fr) Décès de Gilles Jacquier, lauréat du Prix Bayeux, France 3 Normandie, 11 januari 2012
  7. ↑ VRT-journalist: 'Aanslag in Syrië waarschijnlijk opgezet spel', knack.be, 13 januari 2012
  8. ↑ (en) Colleagues blame Syria for death of French TV reporter Gilles Jacquier. Washington Post. Associated Press (22 januari 2012). Gearchiveerd op 31 mei 2019. Geraadpleegd op 5 februari 2012.
  9. ↑ (en) League of Arab States Observer Mission to Syria: Report of the Head of the League of Arab States Observer Mission to Syria for the period from 24 December 2011 to 18 January 2012. Zie punt 44, pagina 6. Gearchiveerd op 14 juni 2023.
  10. ↑ (fr) Jacquier : l'enquête française pointe les rebelles syriens. Le Figaro (17 juli 2012). Geraadpleegd op 18 juli 2012.
  11. ↑ (fr) Syrie, la France soupçonne une manipulation, Le Figaro, 12 januari 2012
  12. ↑ Le prix Albert Londres, Société civile des auteurs multimedia