Schronisko im. Księcia Henryka

Prinz-Heinrich-Baude

Prinz-Heinrich-Baude około roku 1910. Po lewej Śnieżka
Państwo	Polska
Pasmo	Karkonosze
Wysokość	1415 m n.p.m.
Data otwarcia	1889
Data zamknięcia	10 października 1946
Położenie na mapie Sudetów Prinz-Heinrich-Baude
50°45′20″N 15°41′28″E/50,755556 15,691111
Multimedia w Wikimedia Commons

Schronisko im. Księcia Henryka (Prinz-Heinrich-Baude) – nieistniejące schronisko turystyczne, które położone było w Karkonoszach, na krawędzi Kotła Wielkiego Stawu (1415 m n.p.m.).

Historia

Schronisko wybudowało w latach 1888–1889 Riesengebirgsverein (jako jedyne tej organizacji, oprócz Heufuderbaude) i w tym czasie było jednym z najnowocześniejszych i najbardziej luksusowych w Sudetach. Miało stanowić wzór dla pozostałych schronisk i zmusić konkurencję do podniesienia jakości usług. Początkowo miało się nazywać Baude am Mittagstein (od nazwy skały - Mittagstein), ale po wizycie w 1888 roku na miejscu budowy księcia Henryka Hohenzollerna (brata cesarza Wilhelma II) wraz z małżonką – zmieniono nazwę na Prinz-Heinrich-Baude. Schronisko zostało otwarte w 1889 roku^[1]. W 1892 roku w schronisku zainstalowano telegraf^[2]. W latach 30. XX wieku schronisko rozbudowano pod kierunkiem biura braci Albert z Jeleniej Góry – m.in. zwiększono liczbę pokoi do 30. Tereny wokół schroniska cieszyły się dużym powodzeniem wśród narciarzy, a także miłośników zjazdów saniami rogatymi^[3] – jedna trasa biegła do Karpacza, a druga do Miłkowa. Nad Wielkim Stawem znajdował się kopiec z kamieni, usypany dla uczczenia Theodora Donata, założyciela Riesengebirgsverein. Obecnie nie istnieje.

Po II wojnie światowej nazwę schroniska spolszczono na Księcia Henryka. Było niemal całkowicie opustoszałe – mieszkał w nim tylko przedwojenny właściciel z synami. Jako jedyne w okolicy nie zostało otwarte i przejęte przez którąś z polskich organizacji.

W nocy z 9 na 10 października 1946 roku spłonęło w niewyjaśnionych okolicznościach. W literaturze często podawane jest błędnie, że pożar miał miejsce w lutym 1946 roku^[4]. Współcześnie pozostały po nim niewielkie ruiny.

Schronisko pojawia się w debiutanckiej powieści znanego później niemieckojęzycznego pisarza związanego z Dolnym Śląskiem, Paula Kellera, pt. „Waldwinter” (Leśna zima; 1902), a także w zrealizowanym znacznie później na jej podstawie filmie fabularnym pod tym samym tytułem (1936, reż. Fritz Peter Buch)^[5].

W lipcu 2022 roku nakładem Wydawnictwa Dolnośląskiego ukazała się inspirowana historią schroniska powieść kryminalna "Schronisko, które przestało istnieć" Sławka Gortycha^[6].

Budynek

Budynek był dwupiętrowy i przykrywał je dwuspadowy dach. Kalenicę oraz elewację frontową zwieńczyły ozdobne zakończenia z drewna. Również sala jadalna posiadała ozdobne, malowane belki^[7]. Piwnice i parter miały konstrukcję kamienną, a piętra drewnianą. Od strony północnej znajdowała się weranda z imponującym widokiem na Kotlinę Jeleniogórską. Pod werandą na kamiennym cokole umieszczono popiersie księcia Henryka. Obiekt mógł pomieścić 70 osób w 21 pokojach.

Do 1937 roku funkcjonowała tu (na wys. 1415 m n.p.m.) stacja meteorologiczna, która została otwarta 16 lipca 1892 roku^[8][9]. Średnia temperatura roczna, w latach 1888-1930, wyniosła +1,1 °C (najcieplejsze miesiące: lipiec +9,9 °C i sierpień +9,2 °C, najchłodniejsze miesiące: styczeń -6,5 °C i luty -6,4 °C). Średnia roczna suma opadów, odnotowana w latach 1891-1937, wyniosła 1338 mm (najbardziej mokre miesiące: lipiec 168 mm i sierpień 147 mm, najmniej opadów: luty 61 mm i marzec 65 mm)^[10].

Przypisy

Bibliografia

• JacekJ. Suchodolski JacekJ., Architektura schronisk górskich w Sudetach, Wrocław: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 2005, ISBN 83-7085-846-5, OCLC 830747402 . Brak numerów stron w książce

Linki zewnętrzne

• Schronisko ks. Henryka na dolny-slask.org.pl
• Zjazd saniami rogatymi ze schroniska