Anatolij Demjanenko

Анатолiй Дем'яненко

Pełne imię i nazwisko

Anatolij Wasylowycz Demjanenko

Data i miejsce urodzenia

19 lutego 1959
Dniepropetrowsk

Wzrost

179 cm

Pozycja

obrońca

Kariera juniorska

Lata	Klub
1971–1975	Dnipro Dniepropetrowsk

Kariera seniorska^[a]

Lata	Klub	Wyst.	Gole
1976–1978	Dnipro Dniepropetrowsk	20	(1)
1979–1990	Dynamo Kijów	333	(28)
1991	1. FC Magdeburg	3	(0)
1991–1992	Widzew Łódź	13	(0)
1992	Dynamo Kijów	14	(1)
	W sumie:	383	(30)

Kariera reprezentacyjna

Lata	Reprezentacja	Wyst.	Gole
0000–1980	ZSRR U-21	?	(?)
1981–1990	ZSRR	80	(6)

Kariera trenerska

Lata	Drużyna
1993	CSK ZSU Kijów
1993	CSKA-Borysfen Kijów (asystent)
1993–2005	Dynamo Kijów (asystent)
2005–2007	Dynamo Kijów
2008	Neftçi PFK
2010–2011	Nasaf Karszy
2012–2013	Wołyń Łuck
2020	FC Nitra

↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Multimedia w Wikimedia Commons

Anatolij Wasylowycz Demjanenko, ukr. Анатолiй Васильович Дем'яненко, ros. Анатолий Васильевич Демьяненко, Anatolij Wasiljewicz Diemjanienko (ur. 19 lutego 1959 w Dniepropetrowsku) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji obrońcy, były reprezentant Związku Radzieckiego, trener piłkarski.

Kariera piłkarska

Kariera klubowa

Karierę piłkarską rozpoczął w drużynie Dnipro Dniepropietrowsk w 1975 r. Na początku 1979 roku został zawodnikiem Dynama Kijów. Od początku stał się filarem defensywy kijowian. Z Dynamem sięgnął po najwyższe nagrody. W 1986 roku Dynamo zagrało w finale Pucharu Zdobywców Pucharów. Kapitanem drużyny z Kijowa był właśnie Demjanenko. Ostatecznie ekipa Walerego Łobanowskiego pokonała Atlético Madryt 3:0 (bramki zdobyli: Zawarow, Błochin i Jewtuszenko). W lidze ZSRR rozegrał 322 mecze i strzelił 28 goli.

W 1991 roku wyjechał do Niemiec i został zawodnikiem 1. FC Magdeburg, ale jak większość radzieckich zawodników wyjeżdżających z ZSRR po pieriestrojce nie sprawdził się na zachodzie (w drużynie tej rozegrał zaledwie trzy spotkania). W sezonie 1991/1992 występował w Widzewie Łódź. W lidze polskiej zagrał trzynaście razy. Latem 1992 roku powrócił do Dynama Kijów, w którym w rundzie jesiennej zagrał 14 razy i strzelił 1 gola. Po jesieni sezonu 1992/1993 zakończył karierę piłkarską.

Kariera reprezentacyjna

W reprezentacji ZSRR rozegrał 80 meczów, strzelił 6 goli; grał na Mistrzostwach Świata w Meksyku w 1986 roku, był także wicemistrzem Europy z RFN (1988); na obu imprezach pełnił funkcję kapitana drużyny prowadzonej przez Walerego Łobanowskiego.

Kariera trenerska

Karierę trenera rozpoczął w 1993 roku, kiedy to na krótko został trenerem CSK ZSU Kijów/CSKA-Borysfen Kijów. Później trafił do Dynama, gdzie w sztabie szkoleniowym jest nieprzerwanie od 1993 roku, będąc asystentem kolejnych trenerów: Jożefa Sabo, Walerego Łobanowskiego, Ołeksija Mychajłyczenki i Leonida Burjaka. Pierwszym trenerem Dynama jest od 8 grudnia 2005 roku. Do tej pory zdobył Puchar Ukrainy (2006), wicemistrzostwo Ukrainy (2006) oraz Superpuchar Ukrainy (2006). W tym samym roku wywalczył (po dwumeczu z Fenerbahçe SK) także awans do Ligi Mistrzów. W 2008 do 23 sierpnia trenował azerski Neftçi PFK. 9 sierpnia 2010 objął stanowisko głównego trenera uzbeckiego klubu Nasaf Karszy^[1]. 8 stycznia 2012 zmienił klub na Wołyń Łuck^[2]. 26 kwietnia 2013 roku za obopólną zgodą kontrakt został anulowany^[3]. 6 stycznia 2020 roku stał na czele FC Nitra^[4].

Sukcesy i odznaczenia

Sukcesy klubowe

mistrz ZSRR (5x): 1980, 1981, 1985, 1986, 1990
zdobywca Pucharu ZSRR: 1982, 1985, 1987, 1990
zdobywca Pucharu Zdobywców Pucharów: 1986

Sukcesy reprezentacyjne

mistrz Europy U-21: 1980
wicemistrz Europy: 1988
uczestnik Mistrzostw Świata: 1982, 1986, 1990

Sukcesy trenerskie

mistrz Ukrainy: 2007
wicemistrz Ukrainy: 2006
zdobywca Pucharu Ukrainy: 2006, 2007
zdobywca Superpucharu Ukrainy: 2006, 2007
zdobywca Pucharu AFC: 2011

Sukcesy indywidualne

najlepszy piłkarz ZSRR: 1985
najlepszy piłkarz Ukrainy: 1982, 1985
9-krotnie wybrany do listy 33 najlepszych piłkarzy ZSRR: 1979 (nr 3), 1980 (nr 2), 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1988.

Odznaczenia

tytuł Mistrza Sportu ZSRR: 1979
tytuł Mistrza Sportu Klasy Międzynarodowej: 1980
tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu ZSRR: 1986
Order „Za zasługi” III klasy: 2004^[5]
Order „Za zasługi” II klasy: 2006^[6].

Przypisy

↑ Анатолий Демьяненко будет тренировать „Насаф” ᐉ UA-Футбол. (ros.).
↑ Анатолій Дем'яненко – головний тренер „Волині” ᐉ UA-Футбол. (ukr.).
↑ Офіційно: „Волинь” розірвала контракт з Дем'яненком ᐉ UA-Футбол. (ukr.).
↑ Офіційно: Дем'яненко очолив Нітру ᐉ UA-Футбол. (ukr.).
↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 1591/2004 – Офіційне представництво Президента України. [dostęp 2014-07-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)].
↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 697/2006 – Офіційне представництво Президента України. president.gov.ua. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-06)].

Bibliografia

I. Belanov, [w:] baza Soccerway (trenerzy) [dostęp 2021-01-01] .
Anatolij Demjanenko w bazie Ukraińskiego Związku Piłki Nożnej (ukr.)
Anatolij Demjanenko w bazie Kopanyi-myach.info (ukr. • ang. • ros.)
Anatolij Demjanenko w bazie FBref.com (port. • ang. • fr. • wł. • niem. • hiszp.)
Anatolij Demjanenko w bazie Allplayers.in.ua (ukr.)
Anatolij Demjanenko w bazie RusTeam (ros.)
Anatolij Demjanenko w bazie Football Facts (ros.)
Anatolij Demjanenko w bazie FootballDatabase.eu (ang. • fr. • hiszp.)
Anatolij Demjanenko w bazie PlayMakerStats (ang. • fr. • hiszp. • niem. • port. • wł.)
Anatolij Demjanenko w bazie WorldFootball.net (ang.)
Anatolij Demjanenko w bazie National Football Teams (ang.)
Anatoliy Demyanenko, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2020-11-20] .
Anatoliy Demyanenko, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2020-11-20] .