Albert de Broglie
Premier Francji | |||
Okres | od 24 maja 1873 | ||
---|---|---|---|
Poprzednik | Jules Dufaure | ||
Następca | Ernest Courtot de Cissey | ||
Okres | od 17 maja 1877 | ||
Poprzednik | Jules Simon | ||
Następca | Gaëtan de Rochebouët | ||
Dane biograficzne | |||
Dynastia | Brogile | ||
Data i miejsce urodzenia | 13 czerwca 1821 | ||
Data i miejsce śmierci | 19 stycznia 1901 | ||
Małżeństwo | Joséphine-Eléonore-Marie-Pauline de Galard de Brassac de Béarn | ||
Dzieci | Victor | ||
|
Jacques-Victor-Albert, 4. książę de Broglie [də ˈbʀœj] ⓘ (ur. 13 czerwca 1821 w Paryżu, zm. 19 stycznia 1901, tamże[1]) – francuski mąż stanu, arystokrata i polityk, książę de Broglie, premier Francji w latach 1873–1874 oraz w 1877 roku.
W latach 1872–1873 był ministrem spraw zagranicznych, następnie do 1874 ministrem spraw wewnętrznych, a w 1877 roku ministrem sprawiedliwości.
Życiorys
Był synem premiera Francji Achille’a Charlesa de Broglie i jego żony Albertiny Staël von Holstein. Służył jako dyplomata w Madrycie i Rzymie[1]. W 1846 roku opublikował tłumaczenie systemu religijnego Gottfrieda Wilhelma Leibniza[1]. Podczas rewolucji lutowej w 1848 roku wycofał się z życia publicznego[1]. Rozpoczął wówczas pisanie dla Revue des Deux Mondes oraz dla orleańskiego Le Correspondant[1]. W 1862 roku został wybrany członkiem Akademii Francuskiej[1].
W 1871 roku został wybrany deputowanym do Zgromadzenia Narodowego z okręgu Eure[1]. Kilka dni później został mianowany ambasadorem Francji w Wielkiej Brytanii[1]. W marcu 1872 roku zrezygnował ze stanowiska ze względu na krytykę jego działań wobec umów handlowych pomiędzy państwami[1]. Powrócił wówczas do Zgromadzenia Narodowego, gdzie stał się krytykiem polityki prezydenta Adolphe Thiersa[1]. 24 maja 1873 prezydent Patrice de Mac Mahon desygnował go na urząd premiera oraz ministra spraw zagranicznych[1][2]. 26 listopada 1873 roku zakończył urząd ministra spraw zagranicznych, przy czym jednocześnie powierzono mu sprawy wewnętrzne[2]. Jego konserwatywny rząd upadł 18 maja 1874 roku[1].
Trzy lata później, 16 maja 1877, Mac Mahon ponownie powierzył Broglie’owi utworzenie gabinetu (nadając mu jednocześnie funkcję ministra sprawiedliwości), który ostatecznie nie uzyskał wotum zaufania, a Brogile został 20 listopada tego samego roku zmuszony do rezygnacji[1]. W 1885 roku nie został ponownie wybrany do Zgromadzenia Narodowego po czym zakończył karierę polityczną[1].
Przypisy
- p
- d
- e
|
- p
- d
- e
Burbonowie | |
---|---|
Monarchia lipcowa | |
II Republika |
|
II Cesarstwo /Rząd Tymczasowy |
|
III Republika |
|
Francja Vichy/ Rząd Tymczasowy | |
IV Republika |
|
V Republika |
|
- ISNI: 0000000110316680
- VIAF: 100160436
- LCCN: n95080182
- GND: 119408538
- LIBRIS: 20dhl53l3hhb576
- BnF: 12134459z
- SUDOC: 029795370
- SBN: IEIV051984
- NLA: 35904192
- NKC: jn19990001115
- BNE: XX5003577
- NTA: 067573274
- Open Library: OL2495950A
- PLWABN: 9810629328305606
- NUKAT: n2003092975
- J9U: 987007281296705171
- PTBNP: 139396
- CANTIC: a11280414
- CONOR: 247000419
- ΕΒΕ: 153420
- WorldCat: lccn-n95080182
- Britannica: biography/Albert-4e-duc-de-Broglie
- Universalis: albert-broglie
- SNL: Albert_de_Broglie
- VLE: jacques-victor-albert-de-broglie
- DSDE: Albert_de_Broglie