Pliometanastes : Voorkomen, Fossiele vondsten Wikipedia, de vrije encyclopedie

Pliometanastes

Pliometanastes
Status: Uitgestorven
Fossiel voorkomen: Laat-Mioceen

Taxonomische indeling

Rijk:	Animalia (Dieren)
Stam:	Chordata (Chordadieren)
Klasse:	Mammalia (Zoogdieren)
Infraklasse:	Eutheria (Placentadieren)
Superorde:	Xenarthra (Tandarmen)
Orde:	Pilosa (Luiaards en miereneters)
Familie:	Megalonychidae

Geslacht

Pliometanastes
Hirschfeld & Webb, 1968

Typesoort

Pliometanastes protistus

Portaal

Biologie
Zoogdieren

Pliometanastes^[1] is een geslacht van uitgestorven grondluiaards behorend tot de familie Megalonychidae. Het was een herbivoor met het formaat van een zwarte beer die tijdens het Laat-Mioceen in Noord- en Midden-Amerika leefde.

Voorkomen

Pliometanastes leefde tijdens het Hemphillian. Pliometanastes is samen met Thinobadistes uit de Mylodontidae de oudst bekende grondluiaard uit Noord-Amerika en het verscheen ongeveer 9 miljoen jaar geleden op het continent. Een migratieroute vanuit Zuid-Amerika, waar de oorsprong van de luiaards ligt, via de Caribische eilanden door middel van 'island hopping' werd voorheen verondersteld, maar latere vondsten wijzen op een migratieroute via zuidelijk Midden-Amerika.

Fossiele vondsten

Fossielen van Pliometanastes waren aanvankelijk alleen bekend uit zuidelijke Verenigde Staten met vondsten in Californië, Texas en Florida. P. galushai werd aanvankelijk als tweede soort beschreven op basis van een fossiel uit de Chamito-formatie in New Mexico. Later werd geconcludeerd dat het een onvolwassen exemplaar van P. protistus betrof.

In de 21e eeuw zijn ook buiten de Verenigde Staten fossielen van Pliometanastes gevonden. In Mexico zijn van deze grondluiaard resten gevonden in de staten Nuevo León en Zacatecas. Fossielen van een grondluiaard behorend tot de Megalonychidae uit de Curré-formatie in Costa Rica werden aanvankelijk toegeschreven aan Pliometanastes cf. protistus, maar bij herevaluatie bleek het te gaan om de verwant Zacatzontli.

Bronnen, noten en/of referenties

Literatuur

Hirschfeld, S. E. 1981. Pliometanastes protistus (Edentata, Megalonychidae) from Knight's Ferry, California, with discussion of early Hemphillian megalonychids. PaleoBios, 36: 1-16.
Hirschfeld, S. E. and S. D. Webb. 1968. Plio-Pleistocene megalonychid sloths of North America. Bulletin of the Florida State Museum Biological Sciences, 12(5): 213-296.
Riecker, R. E. and T. P. Rooney. 1968. Deformation and polymorphism of enstatite under shear stress; a possible earthquake mechanism. Special Paper - Geological Society of America: 177-178.
Webb, S. D. 1980a. Biostratigraphy and biogeography of late Cenozoic megalonychoid sloths (Mammalia; Edentata). Abstracts with Programs - Geological Society of America, 12 (4): 211.
Webb, S. D. 1980b. North American mammalian chronology and the Interamerican interchance. Abstracts with Programs - Geological Society of America, 12 (7): 546.
(en) Land mammals and the Great American Interchange. LG Marshall. American Scientist (1988).
(es) Primer registro fósil de Pliometanastes sp. (Mammalia, Xenarthra, Megalonychidae) para el Mioceno superior de Costa Rica, América Central: una nueva pista en la comprensión del pre-GABI. CA Laurito & AL Valerio. Revista Geológica de América Central (2012).
(es) Paleobiogeografía del arribo de mamíferos suramericanos al sur de América Central de previo al gran intercambio biótico americano: un vistazo al GABI en América Central. CA Laurito & AL Valerio. Revista Geológica de América Central (2012).
(es) Nueva evidencia de un estadio juvenil de Pliometanastes protistus y su relación con ?Pliomenastes galushai Hirschfeld & Webb, 1968 (Xernarthra, Megalonychidae) para el Mioceno Superior de Costa Rica. AL Valerio & CA Laurito. Revista Geológica de América Central (2014).
(es) Fauna prehistórica del norte y sur de América se topó en Coto Brus, A Solano. La Nación (2015).
(en) Megalonychid sloths from the Early Late Hemphillian (Late Miocene), Curré Formation, San Gerardo de Limoncito, Costa Rica. AL Valerio et al. Revista Geológica de América Central (2022).