Erich Brandenberger
| Erich Brandenberger | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
Erich Brandenberger (links) en Erich von Manstein in 1941 | ||||
| Land/zijde |  Duitse Keizerrijk Weimarrepubliek nazi-Duitsland | |||
| Onderdeel |  Deutsches Heer Reichswehr Heer | |||
| Dienstjaren | 1911 - 1945 | |||
| Rang |   General der Panzertruppe | |||
| Eenheid | Führerreserve (OKH) 15 februari 1941 - 20 februari 1941[1] Führerreserve (OKH) 17 januari 1943 - 21 mei 1943[1] Führerreserve (OKH) 20 februari 1945 - 26 maart 1945[1] | |||
| Bevel | 8e Pantserdivisie 20 februari - 21 februari 1941[2] 26 mei 1941 - 8 december 1941[2] 20 maart 1942 - 6 augustus 1942[2] 10 november 1942 - 17 januari 1943[2] 59e Legerkorps 17 januari 1943 - 15 maart 1943 29e Legerkorps 21 mei 1943 - 30 juni 1944 7e Leger (m. d. F. b.)[1] 30 augustus 1944[3]/ 31 augustus 1944[1] - 12[1]/20[3]/21 februari 1945 19e Leger (m. d. F. b.) 26 maart 1945 - 5 mei 1945 | |||
| Slagen/oorlogen | Eerste Wereldoorlog
Tweede Wereldoorlog
| |||
| Onderscheidingen | zie onderscheidingen | |||
| ||||
Adolf Robert[4] Erich Brandenberger (Augsburg, 15 juli 1892 - Bonn, 21 juni 1955) was een Duitse officier en General der Panzertruppe tijdens in de Tweede Wereldoorlog. Hij was een drager van het Ridderkruis van het IJzeren Kruis met Eikenloof.
Biografie
Tijdens de Eerste Wereldoorlog diende Brandenberger als officier bij het Königlich Bayerisches 6. Feldartillerie-Regiment „Prinz Ferdinand von Bourbon, Herzog von Calabrien“ (vrije vertaling: 6e Beierse Veldartillerie Regiment). Hij begon de Tweede Wereldoorlog als chef van de generale staf van het 13e Legerkorps (16 september 1939 - 15 februari 1941) op de Westwall. Hij voerde het bevel over de Pantserdivisie (20 februari 1941 - 16 januari 1943), het 59e Legerkorps (17 januari - 15 maart 1943) en het 29e Legerkorps (21 mei 1943 - 30 juni 1944) aan het oostfront.
Eind 1944 en begin 1945 werd hij mit der Führung beauftragt (m. d. F. b.) (vrije vertaling: met het leiderschap belast) van het 7. Armee (7e Leger) aan het Westfront tijdens het Duitse Ardennenoffensief (Von Runstedtoffensief). Hij gaf zich op 6 mei 1945 over aan de Amerikaanse troepen onder leiding van Edward H. Brooks als bevelhebber van het 19e leger in Innsbruck.
Militaire carrière
- Fahnenjunker: 1 augustus 1911[1]
- Fähnrich: 7 maart 1912[1]
- Leutnant: 25 oktober 1913[1]
- Oberleutnant: 17 januari 1917[1]
- Hauptmann: 1 januari 1923[1]
- Major: 1 februari 1932[1]
- Oberstleutnant: 1 juli 1934[1]
- Oberst: 1 augustus 1936[1]
- Generalmajor: 1 augustus 1940[1][4]
- Generalleutnant: 1 augustus 1942[1][4]
- General der Artillerie 1 augustus 1943[4] hernoemd in General der Panzertruppe: 8 november 1943[1][4]
Onderscheidingen
- Ridderkruis van het IJzeren Kruis met Eikenloof (nr.324) op 12 november 1943 als General der Panzertruppe en Kommandierender General van het 29e Legerkorps/ 6e Leger / Heeresgruppe Süd[1][4][5]
- Ridderkruis van het IJzeren Kruis (nr.357) op 15 juli 1941 als Generalmajor en Commandant van de 8e Pantserdivisie / 56e Gemotoriseerde Korps / 4e Pantserleger / Heeresgruppe Mitte[1][4][5]
- Herhalingsgesp bij IJzeren Kruis 1939, 1e Klasse (15 mei 1940[1][5]) en 2e Klasse (24 december 1939[1][5])
- IJzeren Kruis 1914, 1e Klasse (7 september 1916[1]) en 2e Klasse (21 oktober 1914[1])
- Erekruis voor Frontstrijders in de Wereldoorlog[1][5]
- Orde van Militaire Verdienste (Beieren), 4e Klasse met Zwaarden en Kroon op 3 september 1918[1]
- Ereteken van de Duitse Verdedigingswal op 22 november 1940[1][5]
- Gewondeninsigne 1918 in zwart[1]
- Medaille Winterschlacht im Osten 1941/42[1][5] in 1942
- Dienstonderscheiding van Leger en Marine, 1e Klasse (25 dienstjaren)[1][5]
- Medaille ter Herinnering aan de 13e Maart 1938
- Hij werd eenmaal genoemd in het Wehrmachtsbericht. Dat gebeurde op 18 februari 1944[5][6]
Bronnen, noten en/of referenties
|
