Bertus Caldenhove

Bernardus Joannes (Bertus) Caldenhove (Amsterdam, 19 januari 1914 – aldaar, 30 juli 1983) was een Nederlands voetballer. Hij kwam gedurende zijn hele carrière uit voor de club DWS en speelde 25 interlands in het Nederlands elftal. Hij was een rechtervleugelverdediger, maar speelde zijn meeste interlands als linksback.

Caldenhove debuteerde op zijn zeventiende in het eerste elftal van DWS en was een jaar later reeds aanvoerder van de club uit de Amsterdamse Spaarndammerbuurt. In het seizoen 1937/38 werd hij met DWS kampioen van Nederland.

Op 31 maart 1935 speelde hij zijn eerste wedstrijd voor het Nederlands elftal in een met 4-3 gewonnen wedstrijd tegen België. Caldenhove speelde van 1935 tot 1940 25 achtereenvolgende interlands van Oranje in de basis. In 1937 stond hij opgesteld in een wedstrijd tussen de beste spelers van West-Europa en Centraal-Europa. In 1938 kwam hij uit op het wereldkampioenschap. In zijn 25e interland, op 17 maart 1940 tegen België, was hij voor het eerst aanvoerder. De wedstrijd ging met 7-1 verloren en het werd meteen de laatste interland van Caldenhove. Door een blessure aan de knie, opgelopen in een wedstrijd tegen ADO, moest hij afzeggen voor de eerstvolgende twee interlands. Vervolgens kwam Oranje in verband met de Tweede Wereldoorlog tot maart 1946 niet in actie. In de oorlog werd Caldenhove uitgenodigd voor de Amsterdamse selectie en voor een selectie van voetballers uit West-Nederland. Hij werd na de oorlog nog wel geselecteerd voor het Nederlands elftal, maar had zijn plaats in de basis verloren aan Henk van der Linden en kwam niet verder dan de reservebank.

Enkele jaren na de oorlog hield hij zijn actieve voetballoopbaan voor gezien. Hij kwam vervolgens nog uit voor het elftal van oud-internationals. Caldenhove was eigenaar van een sigarenzaak aan de Haarlemmerdijk in Amsterdam.