Zasada superpozycji (teoria obwodów)
Zasada superpozycji – twierdzenie teorii obwodów, stosowane do rozwiązywania układów elektrycznych liniowych.
Treść
W układzie liniowym, w którym działa pobudzeń, prąd (napięcie ) dowolnego dwójnika jest sumą prądów (napięć ) wywołanych w tym dwójniku działaniem każdego z pobudzeń z osobna[1].
czyli: oraz
W ogólności każdy prąd gałęziowy (napięcie gałęziowe) stanowi kombinację liniową prądów (napięć) źródłowych. Wielkości źródłowe mogą zmieniać się w funkcji czasu[2]. Zasada nie obowiązuje dla układów nieliniowych[1].
Metoda superpozycji
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/4d/Supersposition.png)
Opierająca się na zasadzie superpozycji metoda, pomaga w wyznaczeniu prądu lub napięcia w wybranej gałęzi układu liniowego, zawierającego co najmniej dwa źródła niezależne. Może to być układ o strukturze zarówno szeregowo-równoległej jak i mostkowej. Prąd (napięcie) w danej gałęzi obwodu jest równy sumie prądów (napięć) wytworzonych w niej przez każde z niezależnych źródeł z osobna przy wyłączeniu pozostałych niezależnych źródeł, tj. zastąpieniu źródeł napięciowych zwarciami, a prądowych rozwarciami; źródła sterowane pozostają bez zmian. Umożliwia to analizę kilku podukładów, prostszych od układu wyjściowego[1].
Przypisy
- p
- d
- e
Wielkości fizyczne |
|
---|---|
Elementy |
|
Obwód elektryczny |
|
Metody obliczeniowe |
|
Czwórniki |
|