Wyrocznie chaldejskie
Wyrocznie chaldejskie – powstały w II wieku, niezachowany do czasów współczesnych, zbiór wierszowanych utworów o charakterze religijno-mistycznym.
Autorstwo Wyroczni chaldejskich przypisywano żyjącym za czasów Marka Aureliusza bliżej nieznanym Julianowi Chaldejczykowi i jego synowi Julianowi Teurgowi. Zawierały one metafizyczne nauki wypływające z neopitagorejskiej interpretacji filozofii Platona.
Wyrocznie chaldejskie cieszyły się dużą popularnością wśród neoplatoników, którzy traktowali je niekiedy wręcz jako księgi święte[1].
Przypisy
- ↑ mystery religion, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2011-05-09] (ang.).
Bibliografia
- Pierre Chuvin: Ostatni poganie. Zanik wierzeń pogańskich w cesarstwie rzymskim od panowania Konstantyna do Justyniana. Warszawa: Czytelnik, 2008. ISBN 978-83-07-03160-6.
