Tetrafluoroeten

Tetrafluoroetylen

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) tetrafluoroeten Inne nazwy i oznaczenia tetrafluoroetylen, perfluoroetylen, TFE
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C2F4
Inne wzory	CF2CF2
Masa molowa	100,02 g/mol
Wygląd	bezbarwny gaz o słodkim zapachu[1]
Identyfikacja
Numer CAS	116-14-3
PubChem	8301
SMILES FC(F)=C(F)F
InChI InChI=1S/C2F4/c3-1(4)2(5)6 InChIKey BFKJFAAPBSQJPD-UHFFFAOYSA-N
Właściwości Gęstość 1,519 g/cm³ (−76 °C)[2]; ciecz 1,515 g/cm³ (w punkcie wrzenia)[1]; ciecz 0,004514 g/cm³ (0 °C, 1013 hPa)[1]; gaz 0,004216 g/cm³ (15 °C, 1000 hPa)[1]; gaz Rozpuszczalność w wodzie 179 mg/l[1] Temperatura topnienia −142,5 °C[1] −131,14 °C[2] Temperatura wrzenia −75,63 °C[1] Punkt potrójny −131,3 °C[1]; 1,2 kPa[1] Punkt krytyczny 33,3 °C[1]; 4,05 MPa[1]; 0,58 g/cm³[1] Prężność pary 2947,2 MPa (20 °C)[1]
Budowa Moment dipolowy 0 D
Niebezpieczeństwa Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanego źródła[1] Niebezpieczeństwo Zwroty H H220, H280, H350i, H371 Zwroty P P210, P260, P410+P403 Temperatura samozapłonu 200 °C[3] 240 °C[1] Granice wybuchowości 10,0–50,0%[3] 10,5–59%[1]
Podobne związki
Podobne związki	tetrachloroeten, etylen
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Tetrafluoroeten, TFE – organiczny związek chemiczny z grupy węglowodorów halogenowanych (halogenoalken), fluoropochodna etenu, stosowany głównie jako monomer do syntezy politetrafluoroetylenu (−CF
2−CF
2−)
n oraz jako ważny półprodukt w wielu innych syntezach organicznych.

Jest palnym bezbarwnym gazem, łatwo polimeryzuje.

Otrzymywanie

Tetrafluoroeten można otrzymać w wyniku ogrzewania pod wysokim ciśnieniem chloroformu z fluorowodorem. Związkiem pośrednim w tym procesie jest chlorodifluorometan:

CHCl
3 + 2HF → CHClF
2 + 2HCl

2CHClF
2 → C
2F
4 + 2HCl

Właściwości chemiczne

Tetrafluoroeten reaguje łatwo z odczynnikami nukleofilowymi. Np. jego cykloaddycja do cyklopentadienu realizuje się wg dwu konkrecyjnych schematów [2+2] i [4+2]^[4].

Przypisy

Bibliografia

• CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, ISBN 978-1-4987-5429-3  (ang.).