Stodoła

Ten artykuł dotyczy budynku. Zobacz też: klub „Stodoła”.

Stodoła – budynek w gospodarstwie rolnym przeznaczony do przechowywania zebranego zboża (najczęściej w postaci snopków), siana i słomy (luzem lub sprasowanej). W stodole wykonywano omłoty zboża, przechowywano narzędzia i pojazdy rolnicze.

Stodoły stawiono w głębszej części zagrody, a w niektórych wsiach także poza zabudowaniami mieszkalnymi ze względu na ryzyko pożarów. Na Śląsku, Lubelszczyźnie, Pogórzu Karpackim i Pomorzu Zachodnim front stodoły znajdował się w części szczytowej, przy czym na pogórzu zwykle umiejscawiano stodoły na zboczach wzniesień. Na terenie Czech, Moraw, Słowacji i na pograniczu śląsko-małopolskim stawiano stodoły na planie sześcio- lub ośmioboku. W Polsce częstym typem były stodoły o konstrukcji sumikowo-łątkowej i wieńcowej, z dachami dwu- lub czterospadowymi, przy czym od XIX zaczął dominować dach dwuspadowy^[1].

Dawne stodoły charakteryzowały się trójdzielnym podziałem: boisko przeznaczone do prac, pokryte zazwyczaj klepiskiem i dlatego często nazywane klepiskiem, oraz położone po obu stronach sąsieki przeznaczone do przechowywania zboża słomy i siana. Charakterystycznym elementem stodół były zasiecznice, ściany z otworem, poprzez który umieszczano snopki w sąsiekach^[2]. W małych gospodarstwach budowano stodoły składające się z dwóch pomieszczeń, tj. sąsieka i boiska, w większych znajdowały się nawet cztery sąsieki przedzielone boiskami^[3]. W karpackich zagrodach jednobudynkowych stodoła składająca się z klepiska i strychu dzieliła wspólny dach z izbą mieszkalną i stajnią^[4]. Znane są również stodoły, w których po jednej stronie boiska znajdował się sąsiek, natomiast po drugiej komora lub obora. Niektóre ze stodół, obok boiska i dwóch sąsieków, miały wydzielone pomieszczenie użytkowane jako wozownia. Na zewnętrznej dłuższej ścianie stodoły mieściły się wystylizowane haki przeznaczone do przechowywania drabin wozów. Drabiny umieszczone w ten sposób pod okapem stodoły były chronione przed przegniciem w czasie sezonu jesienno-zimowego.

W budynku stodoły, w jednym ze szczytów, wyodrębnia się czasami, za pomocą ścian pełnych z ewentualnymi drzwiami lub bramą, pomieszczenie ze stropem, przeznaczonym na niedużą oborę dla bydła. Na powstałej w ten sposób antresoli, otwartej od strony głównej przestrzeni stodoły, przechowuje się siano lub słomę. Bezpośrednie połączenie przez drzwi lub bramę, wydzielonej w ten sposób obory z zasadniczą częścią stodoły, ułatwia wykonywanie czynności związanych z przygotowaniem i podawaniem paszy. Taka forma dotyczy zwykle małych gospodarstw z niewielką hodowlą do kilku sztuk bydła.

Zobacz też

Informacje w projektach siostrzanych

Multimedia w Wikimedia Commons

Cytaty w Wikicytatach

• odryna
• stóg (rolnictwo)

Przypisy

Bibliografia

• Tomasz Czerwiński: Budownictwo ludowe w Polsce. Warszawa: Muza, 2008, seria: Ocalić od zapomnienia. ISBN 978-83-7495-574-4.