Sojuz T-1
Dane misji | |
Indeks COSPAR | 1979-103A |
---|---|
Zaangażowani | |
Pojazd | |
Statek kosmiczny | Sojuz-T |
Masa pojazdu | 6450 kg |
Rakieta nośna | Sojuz-U |
Start | |
Miejsce startu | Bajkonur kompleks 1 |
Początek misji | 16 grudnia 1979; 12:30:00 UTC |
Orbita okołoziemska | |
Apogeum | 232 km |
Perygeum | 201 km |
Okres orbitalny | 88,6 min |
Inklinacja orbity | 51,6° |
Lądowanie | |
Lądowanie | 26 marca 1980; 21:47:00 UTC |
Program Sojuz |
Sojuz T-1 (ros. Союз Т-1) – bezzałogowy lot radzieckiego Sojuza, pierwszy lot Sojuza-T do stacji kosmicznej[a]. Był to 35. statek z serii „Sojuz”. Celem pojazdu była stacja kosmiczna Salut 6. Po trzech dniach samodzielnego lotu Sojuz połączył się ze stacją[1].
Budowa pojazdu
Sojuz T odznaczał się szeregiem zmian konstrukcyjnych w porównaniu ze swymi poprzednikami. Wyposażono go w baterie słoneczne, które po osiągnięciu orbity automatycznie się rozpostarły. Pozwala to doładować pokładowe baterie akumulatorów jeszcze w czasie lotu do stacji kosmicznej. Nowy statek zaopatrzono w udoskonalony zespół silników zasilanych tym samym materiałem pędnym ze wspólnych zbiorników. Dotychczas „Sojuzy” miały dwa zespoły silnikowe. Nowe rozwiązanie umożliwia bardziej racjonalne wykorzystanie zapasów materiału pędnego i zwiększa możliwość manewrowania statkiem. Unowocześniono pokładowy kompleks obliczeniowy. Służył on nie tylko do przekazywania podstawowych informacji, ale również do analizowania informacji w czasie lotu. Poprzednio takie dane uzyskiwane w czasie operacji zbliżenia i łączenia ze stacją kosmiczną były przekazywane do ośrodka naziemnego, a dopiero stamtąd, po przetworzeniu, przesyłane z powrotem do Sojuza. Dzięki nowemu rozwiązaniu Sojuz uzyskał znaczną autonomię.[1]
Przebieg lotu
- Start: 16 grudnia 1979, kosmodrom Bajkonur
- Połączenie ze stacją: 19 grudnia 1979
- Odłączenie od stacji: 26 marca 1980
- Lądowanie: 26 marca 1980[2][3]
Uwagi
- ↑ Wcześniej odbyły się dwa testy statków Sojuz-T o oznaczeniach Kosmos 1001 (nieudany) i Kosmos 1074.
Przypisy
- ↑ a b N. Krajewski. Sojuz T - nowa wersja statku kosmicznego. „Astronautyka”. 107 (1), s. 1, 1980. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich. ISSN 0004-623X.
- ↑ Sojuz T 3 - nowy wkład astronautyki radzieckiej w rozwój lotów załogowych. „Astronautyka”. 113 (1), s. 1, 1981. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich. ISSN 0004-623X.
- ↑ Andrzej Marks: Baza satelitarna Alfa. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1997, s. 39. ISBN 83-204-2203-5.
Linki zewnętrzne
- Mark Wade: Soyuz T. [w:] Encyclopedia Astronautica [on-line]. [dostęp 2017-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-25)]. (ang.).
- p
- d
- e
Sojuz 7K-OK (1966–1971) | |
---|---|
Sojuz 7KT-OK (1971) | |
Sojuz 7K-T (1973–1981) | |
Sojuz 7K-TM (1975–1976) | |
Sojuz-T (1976–1986) | |
Sojuz-TM (1986–2003) | |
Sojuz-TMA (2003–2012) | |
Sojuz-TMA-M (2010–2016) | |
Sojuz-MS (2016–trwa) | |
Loty planowane |
|
Loty bezzałogowe | |
Rakiety nośne |