Paul-Marie-Maurice Perrin

Paul-Marie-Maurice Perrin
Ilustracja
arcybiskup kartagiński Paul-Marie-Maurice Perrin w 1954
Data i miejsce urodzenia

30 czerwca 1904
Grenoble

Data śmierci

3 października 1994

Arcybiskup bagdadzki
Okres sprawowania

1965–1970

Pronuncjusz apostolski w Etiopii
Okres sprawowania

1970–1972

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

29 czerwca 1936

Nominacja biskupia

7 czerwca 1947

Sakra biskupia

28 października 1947

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

28 października 1947

Konsekrator

Charles-Albert Gounot CM

Współkonsekratorzy

Louis-Marie-Joseph Durrieu MAfr,
Léon-Etienne Duval

Konsekrowani biskupi
André Charles Collini 1962
Współkonsekrowani biskupi
Georges-Louis Mercier MAfr 1948
Michel Callens MAfr 1965

Paul-Marie-Maurice Perrin (ur. 30 czerwca 1904 w Grenoble, zm. 3 października 1994) – francuski duchowny rzymskokatolicki, arcybiskup kartagiński i bagdadzki, ostatni prymas Afryki, dyplomata papieski.

Biografia

29 czerwca 1936 otrzymał święcenia prezbiteriatu i został kapłanem archidiecezji kartagińskiej.

7 czerwca 1947 papież Pius XII mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji kartagińskiej oraz biskupem tytularnym utyckim. 28 października 1947 przyjął sakrę biskupią z rąk arcybiskupa kartagińskiego Charlesa-Alberta Gounota CM. Współkonsekratorami byli koadiutor wikariatu apostolskiego Wagadugu bp Louis-Marie-Joseph Durrieu MAfr oraz biskup konstantynowski Léon-Etienne Duval.

29 października 1953, po śmierci abp Gounota, Pius XII wyznaczył bpa Perrina na nowego arcybiskupa kartagińskiego i prymasa Afryki[a]. Na tym stanowisku zastało go 20 marca 1956 ogłoszenie niepodległości przez Tunezję, co w konsekwencji spowodowało wyjazd większości ludności europejskiej, która stanowiła tutejszą populację katolików[b][1]. 9 lipca 1964 papież Paweł VI zniósł archidiecezję kartagińską i tytuł prymasa Afryki, ustanawiając w jej miejsce prałaturę terytorialną Tunisu. Tym samym abp Perrin został prałatem terytorialnym Tunisu oraz arcybiskupem tytularnym novickim. Z prałatury zrezygnował 9 stycznia 1965.

Jako ojciec soborowy wziął udział w soborze watykańskim II.

31 lipca 1965 Paweł VI mianował go delegatem apostolskim w Iraku i 2 sierpnia 1965 arcybiskupem bagdadzkim. 14 października 1966, po podniesieniu rangi papieskiej misji dyplomatycznej w Iraku, został pronuncjuszem apostolskim w Iraku. Z obu tych stanowisk odszedł 16 stycznia 1970, gdy został wyznaczony pronuncjuszem apostolskim w Etiopii i arcybiskupem tytularnym gurzijskim. 15 listopada 1972 przeszedł na emeryturę

Uwagi

  1. ↑ który to tytuł był związany z arcybiskupstwem kartagińskim
  2. ↑ w 1949 w Tunezji mieszkało 280 000 katolików, którzy stanowili 8,7% ogółu populacji; w 1959 katolików było 70 000 (1,8% społeczeństwa), a w 1970 zostało ich już tylko 35 000 (0,7% społeczeństwa). Liczba parafii spadła z 238 w 1949 do 78 w 1959 i 21 w 1970

Przypisy

  1. ↑ Archidiecezja Tunisu [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2019-05-16]  (ang.).

Bibliografia

  • Paul-Marie-Maurice Perrin [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2019-05-16]  (ang.).
  • Archbishop Paul-Marie-Maurice Perrin. GCatholic. [dostęp 2019-05-16]. (ang.).
  • p
  • d
  • e
Delegaci apostolscy w Mezopotamii, Kurdystanie i Armenii Mniejszej
  • Marie Laurent Trioche (1837–1848)
  • Antonino Merciai OP (1848–1850)
  • Benoit Planchet SI (1853–1859)
  • Henri-Marie Amanton OP (1860–1865)
  • Nicolás Castells OFMCap (1866–1871)
  • Zaccaria Fanciulli OFMCap (1871–1873)
  • Eugène Louis Marie Lion OP (1874–1883)
  • Henri Victor Altmayer OP (1884–1902)
  • François Désiré Jean Drure OCD (1904–1917)
  • François Berré OP (1922–1929)
  • Antonin-Fernand Drapier OP (1929–1936)
Delegaci apostolscy w Iraku
  • Georges Marie Joseph Hubert Ghislain de Jonghe d’Ardoye MEP (1938–1947)
  • Armand Etienne M. Blanquet du Chayla OCD (1948–1964)
  • Paul-Marie-Maurice Perrin (1965–1966)
Nuncjusze apostolscy w Iraku