Półwysep Banksa

Ten artykuł od 2014-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Półwysep Banksa (ang. Banks Peninsula) – półwysep na wschodnim wybrzeżu nowozelandzkiej Wyspy Południowej. Nazwany na cześć Josepha Banksa, angielskiego naturalisty, uczestnika wyprawy Jamesa Cooka. Ten ostatni uznał podczas wyprawy w 1770 Półwysep Banksa za wyspę – dopiero w 1809 odkryto jego rzeczywisty kształt.

Krajobraz półwyspu jest górzysty, poprzecinany licznymi zatokami. Zajmuje powierzchnię ok. 1150 km². Jego najwyższy szczyt to Mount Herbert wznoszący się na wysokość 919 m n.p.m.

Półwysep stanowi pozostałość dwóch wulkanów tarczowych Lyttelton i Akaroa, których kratery są obecnie zalane wodami oceanicznymi i tworzą zatoki wcinające się w półwysep. Wulkany te uformowały się około 8-11 mln lat temu w miocenie. Pierwotnie tworzyły one wyspę, która z czasem połączyła się ze stałym lądem na skutek odkładania się na nizinie Canterbury aluwiów pochodzących z erodowanych szczytów Alp Południowych.

Na północ od półwyspu położone jest miasto Christchurch. Sam półwysep zamieszkuje ok. 7,6 tys. ludności.

Na zachód od półwyspu znajduje się przybrzeżne jezioro Ellesmere.

Zobacz multimedia związane z tematem: Półwysep Banksa