Ludwik Miętta-Mikołajewicz

Ludwik Miętta-Mikołajewicz

Data i miejsce urodzenia	20 stycznia 1932 Kraków
Kariera
Aktywność	1948–1954
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1948–1954 Wisła Kraków
Kariera trenerska Lata Drużyna 1957–1982 Wisła Kraków (ILK) 1983–1985 Wisła Kraków (ILM) Reprezentacje narodowe 1963–1967 1979–1989 Kadra Polski kobiet
Dorobek medalowy Jako trener Mistrzostwa Polski mężczyzn srebro 1983/1984 koszykówka Mistrzostwa Polski kobiet złoto 1962/1963 koszykówka złoto 1963/1964 koszykówka złoto 1964/1965 koszykówka złoto 1965/1966 koszykówka złoto 1967/1968 koszykówka złoto 1968/1969 koszykówka złoto 1969/1970 koszykówka złoto 1970/1971 koszykówka złoto 1974/1975 koszykówka złoto 1975/1976 koszykówka złoto 1976/1977 koszykówka złoto 1978/1979 koszykówka złoto 1979/1980 koszykówka złoto 1980/1981 koszykówka srebro 1966/1967 koszykówka srebro 1971/1972 koszykówka srebro 1972/1973 koszykówka srebro 1973/1974 koszykówka brąz 1959/1960 koszykówka brąz 1960/1961 koszykówka brąz 1961/1962 koszykówka brąz 1981/1982 koszykówka Mistrzostwa Europy srebro Jugosławia 1980 koszykówka srebro Włochy 1981 koszykówka

Ludwik Miętta-Mikołajewicz (ur. 20 stycznia 1932 w Krakowie) – polski zawodnik, trener i działacz koszykówki, związany z Wisłą Kraków. Zdobył z koszykarską kobiecą reprezentacją Polski dwa tytuły wicemistrza Europy (1980 i 1981).

Życiorys

Zawodnik

Absolwent IV Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Krakowie, gdzie jego nauczycielem w-f był olimpijczyk Edward Szostak. W 1948 rozpoczął grę w koszykarskiej drużynie Wisły Kraków, z którą zdobył mistrzostwo (1951) i wicemistrzostwo Polski (1952). Następnie został powołany do zasadniczej służby wojskowej, po której nie wrócił do wyczynowego uprawiania sportu.

Trener Wisły Kraków

Od 1957 do 1982 pracował jako trener żeńskiej drużyny Wisły Kraków. Zdobył z tą drużyną 14 tytułów mistrza Polski (1963, 1964, 1965, 1966, 1968, 1969, 1970, 1971, 1975, 1976, 1977, 1979, 1980, 1981), cztery tytuły wicemistrza (1967, 1972, 1973, 1974) oraz trzy brązowe medale (1959, 1960, 1962), mistrzostwo Polski juniorek (1961), a także cztery razy Puchar Polski (1959, 1966, 1967, 1979). W 1970 zajął drugie miejsce w klubowym Pucharze Europy. W trakcie 26 kolejnych sezonów, jego drużyna stawała 21 razy na podium mistrzostw Polski, w tym w latach 1962–1977 bez przerwy. W sezonach 1983/1984 i 1984/1985 z męską drużyną Wisły zdobył kolejno wicemistrzostwo Polski i czwarte miejsce.

Trener reprezentacji

Prowadził kobiecą reprezentację Polski od 1963 do 1967, w tym na mistrzostwach Europy w 1964 (5 miejsce) i 1966 (8 miejsce). Następnie od kwietnia 1979 do 1988, w tym na mistrzostwach Europy w 1980 (2 miejsce), 1981 (2 miejsce), 1983 (7 miejsce), 1985 (6 miejsce), 1987 (10 miejsce) oraz turniejach kwalifikacyjnych do Igrzysk Olimpijskich (1980, 1984, 1988 – bez kwalifikacji).

Działacz

W latach 1985–1988 kierownik wyszkolenia, w latach 1988–1990 dyrektor, a od 1990 nieprzerwanie prezes TS Wisła Kraków. W roku jubileuszu 100-lecia Wisły w 2006 pełnił równocześnie stanowisko prezesa zarządu sportowej spółki akcyjnej Wisła Kraków. Działacz Polskiego Związku Koszykówki, w tym wiceprezes (wybrany w 1995) oraz FIBA (m.in. w radzie trenerów (1980–1988), komisji ds. koszykówki kobiecej (1980–1994). Od 1 września 2014 r. prezes Wisły Kraków S.A.^[1]

Nagrody i wyróżnienia

Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2002)^[2], laureat Nagrody miasta Krakowa (1996). W 1980 wybrany trenerem roku przez Przegląd Sportowy^[3].

W 2005, obok Bohdana Przywarskiego, Janusza Wichowskiego, Marka Paszuchy oraz Alojzego Chmiela, został jednym honorowych członków Polskiego Związku Koszykówki^[4].

Przypisy

Bibliografia

• Mała encyklopedia sportu. Tom 2 wyd. Sport i Turystyka, Warszawa 1987
• FIBA basketball results 1932-1993, wyd. FIBA 1994 ISBN 3-9803367-0-0
• R. Pyjos, A. Pyjos Pod wiślackim koszem kobiet i mężczyzn, wyd. Kraków 2006

Linki zewnętrzne

• profil L. Miętty jako zawodnika w serwisie www.plkhistory.ugu.pl
• profil L. Miętty jako trenera w serwisie www.plkhistory.ugu.pl