Klient (starożytny Rzym)

Ten artykuł od 2022-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Klient (łac. cliens – dosł. „posłuszny”, lm clientes) – wolny, lecz ubogi obywatel starożytnego Rzymu, często wyzwolony niewolnik, pozostający pod opieką patrona, którym był zwykle patrycjusz. Relacja klient-patron nakładała obowiązki na obie strony: klient musiał być posłuszny patronowi, patron zobowiązany był do pomocy materialnej i opieki nad klientem, a obaj musieli być sobie wierni i lojalni. Pewnym przybliżeniem szczególnej sytuacji klienta jest określenie „ubogi krewny”. Status klienteli był dziedziczny.

Obowiązkiem klientów było przychodzenie do domu patrona w odświętnym ubraniu, by przekazać mu pozdrowienie. Otrzymywali oni od niego jedzenie, a ponadto patron wspierał ich pieniędzmi i zapraszał na obiady w swojej rezydencji. W zamian klienci dostarczali mu rozmaitych informacji, głosowali na niego, jeśli kandydował na jakiś urząd, rozpowszechniali o nim dobre opinie. Wśród klientów zdarzali się wybitni poeci i filozofowie, którzy potrzebowali funduszy, żeby zajmować się twórczością. Przykładowym klientem był Horacy, który był zobowiązany służyć arystokracie Mecenasowi: otrzymał od niego posiadłość, która zapewniła mu byt do końca życia.

Przypisy