Keith Joseph
Data i miejsce urodzenia | 17 stycznia 1918 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 10 grudnia 1994 | ||
Minister edukacji i nauki | |||
Okres | od 11 września 1981 | ||
Przynależność polityczna | Partia Konserwatywna | ||
Poprzednik | Mark Carlisle | ||
Następca | Kenneth Baker | ||
Odznaczenia | |||
|
Keith Sinjohn Joseph, baron Joseph (ur. 17 stycznia 1918 w Londynie, zm. 10 grudnia 1994 tamże) – brytyjski polityk, członek Partii Konserwatywnej, minister w rządach Harolda Macmillana, Aleca Douglasa-Home’a, Edwarda Heatha i Margaret Thatcher. Jeden z najbliższych współpracowników pani premier, współtwórca taczeryzmu.
Życiorys
Był synem sir Samuela Josepha, burmistrza Londynu w latach 1942–1943, który w tym czasie został kreowany baronetem. Keith odziedziczył tytuł baroneta po śmierci ojca w 1944. Od tamtej pory znany był jako sir Keith Joseph. Wykształcenie odebrał w Lockers Park Perparatory School, w Harrow School oraz w Magdalen College na Uniwersytecie Oksfordzkim, gdzie studiował prawo. Wkrótce po ukończeniu studiów został członkiem All Souls College.
Podczas II wojny światowej walczył w stopniu kapitana w Królewskiej Artylerii. Został wspomniany w rozkazie dziennym. Podczas walk na froncie włoskim został ranny. Po zakończeniu wojny został powołany do korporacji prawniczej Middle Temple. Zasiadał w radzie Londynu. Pracował w firmie ubezpieczeniowej Lloyd’s of London.
W 1956 został wybrany do Izby Gmin w wyborach uzupełniających w okręgu Leeds North East. Wkrótce został parlamentarnym prywatnym sekretarzem. Po 1959 sprawował wiele pomniejszych stanowisk w administracji rządowej, m.in. w ministerstwie budownictwa i departamencie handlu. Po nocy długich noży w 1962 został członkiem gabinetu jako minister budownictwa i samorządu lokalnego. Na tym stanowisku zgłosił pomysł budowy 400 000 mieszkań rocznie do 1965. Planu tego nie zrealizowano.
Po wyborczej porażce konserwatystów w 1964 został mówcą ds. socjalnych, a następnie ds. pracy. W 1967 został mówcą ds. handlu. Po wygranych wyborach 1970 został ministrem służby socjalnej. Kiedy Partia Konserwatywna ponownie znalazła się w opozycji (1974) stał się stronnikiem Margaret Thatcher. Był jednym ze współzałożycieli think-tanku Centrum Studiów Politycznych. Brał znaczny udział w przygotowaniu wyborczego manifestu torysów w 1979. Po zwycięskich wyborach został ministrem przemysłu. Rozpoczął przygotowania do prywatyzacji wielu państwowych przedsiębiorstw.
Ministrem przemysłu pozostał do 1981, kiedy objął tekę ministra edukacji i nauki. Na tym stanowisku dokonał zmiany systemu nauczania. Próby reformowania płacy nauczycieli wywołały konflikt ze związkami zawodowymi i falę strajków. W 1985 opublikował „Białe Papiery” dotyczące funkcjonowania wyższych uczelni. W 1986 zrezygnował z zasiadania w gabinecie, a w 1987 ze startu w wyborach powszechnych. Otrzymał dożywotni tytuł parowski barona Joseph i zasiadł w Izbie Lordów. Zmarł w 1994.
Linki zewnętrzne
- pbs.org
- Nekrolog w Guardianie
- p
- d
- e
- p
- d
- e
|
- p
- d
- e
|
- p
- d
- e
Wiceprzewodniczący Komitetu Edukacji 1857–1902 |
|
---|---|
Przewodniczący Rady Edukacji 1900–1944 |
|
Ministrowie edukacji 1944–1964 | |
Ministrowie edukacji i nauki 1964–1992 | |
Ministrowie edukacji 1992–1995 | |
Ministrowie edukacji i zatrudnienia 1995–2001 | |
Ministrowie edukacji i zdolności 2001–2007 | |
Ministrowie dzieci, szkół i rodzin 2007–2010 | |
Ministrowie innowacji, uniwersytetów i zdolności 2007–2009 | |
Ministrowie edukacji od 2010 |
|
- p
- d
- e
- p
- d
- e
W dniu powstania | |
---|---|
Późniejsi członkowie gabinetu |
|
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|---|
Późniejsi członkowie gabinetu |
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|---|
Późniejsi członkowie gabinetu |
|