Izomery jądrowe

Ten artykuł dotyczy jąder atomowych. Zobacz też: Izomery chemiczne.

Izomery jądrowe – jądra atomowe o identycznej liczbie protonów i neutronów (stanowiące ten sam nuklid), jednakże różniące się stanem kwantowym. Odkrył je w 1931 roku Otto Hahn, badając produkty rozpadu uranu. Wedle jego obserwacji protaktyn ²³⁴Pa ulegał rozpadowi β z różnym czasem połowicznego rozpadu. Jeden wynosił 1,17 min, drugi 6,7 h, a emitowane w obu przypadkach cząstki β miały inne wartości energii^[1].

W fizyce jądrowej określa się mianem izomeru częstokroć tylko metatrwałe, wzbudzone stany izotopu, przy czym granica między trwałym i nietrwałym stanem jest płynna i waha się w zakresie kilku nanosekund do kilku sekund (i dłużej).

Zobacz też

• izobary
• izotopy
• izotony

Przypisy