Batuta
 | Ten artykuł dotyczy pałeczki dyrygenta. Zobacz też: inne znaczenia. |
Batuta (z włoskiego „uderzenie”, „takt”) – cienka, wydłużona pałeczka używana przez dyrygenta w celu wyraźniejszego i sugestywniejszego wyrażania tempa, metrum i dynamiki utworu.
Opis
Ma długość od 25 do 50 cm.[1] Może być wykonana z drewna, bambusa, włókna szklanego lub innych lekkich materiałów; często zakończona korkowym lub drewnianym uchwytem w kształcie kulki lub innej, mniej lub bardziej wydłużonej elipsoidy. Jej kolor jest najczęściej dobierany w kontraście do ubioru dyrygenta, w celu jak najlepszej widoczności dla orkiestry.
W dzisiejszym kształcie została wprowadzona przez Louisa Spohra ok. 1810, jej użycie upowszechnił Felix Mendelssohn-Bartholdy[2]. Wcześniej do utrzymania zespołu w tempie używany był rodzaj laski uderzanej o podłogę lub zwitek nut.
 | Zobacz hasło batuta w Wikisłowniku |
Przypisy
- ↑ Najczęściej spotykana długość batuty mieści się w granicy 25-35 cm.
- ↑ BartłomiejB. Kaczorowski BartłomiejB., SławomirS. Żurawski SławomirS., Muzyka : kompozytorzy i wykonawcy, prądy i kierunki, dzieła, Warszawa: Wydawn. Naukowe PWN, 2007, s. 466, ISBN 978-83-01-15229-1, OCLC 237083654 [dostęp 2020-02-06] .
Bibliografia
- Gwizdalanka Danuta, Historia Muzyki, t. 2
- Chomiński Józef, Historia Muzyki, t. 1, 2
- Jaworski Lucjan, Podstawy techniki dyrygowania
Linki zewnętrzne
- Batuty w zbiorach polskich | The Baton in Polish Collections [online], batuty.instrumenty.edu.pl [dostęp 2023-08-07] (pol. • ang.).
Kontrola autorytatywna (część instrumentu muzycznego):
- GND: 4631139-7
Encyklopedia internetowa:
- Britannica: art/baton-music
- SNL: taktstokk
- Catalana: 0083740
- DSDE: taktstok
