ATEX

Ten artykuł należy dopracować: od 2019-12 → poprawić styl – powinien być encyklopedyczny, od 2019-12 → zweryfikować treść i dodać przypisy. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

ATEX (od fr. Atmosphères Explosibles) – dyrektywa Unii Europejskiej (akt prawny), definiująca wymagania zasadnicze, jakie musi spełniać każdy produkt, przeznaczony do stosowania w strefach zagrożonych wybuchem. Wymagania szczegółowe podane są w normach powiązanych z tą dyrektywą, natomiast wymagania, które nie są objęte ani dyrektywą ani normami mogą być przedmiotem regulacji wewnętrznych obowiązujących w poszczególnych krajach członkowskich. Regulacje te nie mogą jednak być sprzeczne z dyrektywą, oraz nie mogą zaostrzać jej wymagań. Ponieważ dyrektywa ATEX 2014/34/UE (do 19.04.2016r 94/9/WE) wymaga znakowania CE, więc każdy produkt „ATEXowy”, który został oznaczony symbolem Ex musiał wcześniej zostać przez producenta oznakowany znakiem CE i przejść procedurę oceny zgodności z obowiązkowym udziałem „strony trzeciej” (wybranej jednostki notyfikowanej), jeżeli producent użył modułu innego, niż moduł A (zał VIII dyrektywy – wewnętrzna kontrola produkcji).

Historia

Ponieważ niejednolite przepisy dotyczące bezpieczeństwa w poszczególnych krajach Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i później – Unii Europejskiej stanowiły znaczne utrudnienia w swobodnym przepływie towarów pomiędzy państwami członkowskimi, postanowiono ujednolicić te przepisy. W przypadku urządzeń przeznaczonych do pracy w strefach zagrożonych wybuchem dnia 23 marca 1994 r. Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej wydały dyrektywę 94/9/WE ATEX, która weszła w życie 1 lipca 2003 roku, oraz dyrektywę 1999/92/WE ATEX137 – zwaną również ATEX USERS (z 16 grudnia 1999 r.) dotyczącą minimalnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa pracy, w miejscach pracy, w których może wystąpić atmosfera wybuchowa. Pierwsza dyrektywa została wprowadzona do polskiego prawodawstwa rozporządzeniem już w 2003 roku (które weszło w życie wraz z wejściem Polski do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r.), a od 10 czerwca 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Rozwoju z dnia 6 czerwca 2016 r. (Dz. U. poz. 817). Druga dyrektywa została wprowadzona przez Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej 29 maja 2003 r. (z późn. zm.) i zaczęła obowiązywać 25 lipca 2003 r. 31 października 2010 r. weszło w życie nowe, zmienione rozporządzenie ministra gospodarki z dnia 8 lipca 2010 roku w sprawie minimalnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy, związanych z możliwością wystąpienia atmosfery wybuchowej w miejscu pracy (Dz. U. Nr 138, poz. 931), które zastąpiło rozporządzenie z 2003 r.

Rozpoczęte w II połowie 2011 roku w Radzie Unii Europejskiej prace mające na celu ujednolicenie dyrektywy 94/9/WE z wymaganiami Nowych Ram Prawnych Decyzji 768/2008/WE zostały zakończone wydaniem nowej dyrektywy ATEX 2014/34/UE, która obowiązuje od 20 kwietnia 2016 r. zastępując dotychczasową dyrektywę 94/9/WE^[1].

W przypadku obu ww. rozporządzeń należy podkreślić, iż czytamy je razem z ustawą na podstawie której zostały wydane, a o której mowa na początku każdego z rozporządzeń.

Oznaczenia

1	Oznaczenie CE
2	Numer identyfikacyjny jednostki certyfikującej
3	Symbol wykonania przeciwwybuchowego
4	Grupa wybuchowości
5	Kategoria urządzenia
6	Rodzaj ochrony przeciwwybuchowej
7	Podgrupa wybuchowości
8	Klasa temperatur
9	poziom zabezpieczenia urządzenia EPL

Klasyfikacja stref zagrożonych wybuchem

Klasyfikacja ta została zdefiniowana w Załączniku nr I do dyrektywy 1999/92/WE ATEX137 z dnia 16.12.1999 „O minimalnych wymaganiach zwiększających bezpieczeństwo i ochronę zdrowia pracowników potencjalnie narażonych przy pracy w obszarach z atmosferą wybuchową”. Przestrzenie, w których występuje zagrożenie wybuchem zostały podzielone na strefy zagrożenia. Oznaczenie strefy zagrożenia informuje nas zarówno o rodzaju zagrożenia, jak i jego intensywności. Za zaklasyfikowanie przestrzeni do odpowiedniej strefy są odpowiedzialni: inwestor, projektant obiektu budowlanego oraz jego użytkownik końcowy.

Grupy urządzeń przeciwwybuchowych

Informacje ogólne

Rodzaje zabezpieczeń mechanicznych

Klasyfikacja IP

Klasyfikacja IP określona przez normę EN 60529. Klasyfikacja ta określa stopień ochrony mechanicznej obudowy oraz sposób jej testowania. W klasyfikacji tej występują dwie cyfry: pierwsza z nich określa stopień ochrony obudowy przed wnikaniem ciał stałych, druga cieczy.

Klasyfikacja IK

Klasyfikacja IK określona przez normę EN 50102. Klasyfikacja ta określa stopień ochrony obudowy przed uderzeniami (udarami mechanicznymi)

Klasy temperatur

Poziom zabezpieczenia urządzenia EPL

Poziom zabezpieczenia EPL integruje klasyfikację ATEX oraz IECEx. Przedstawia poniższą relację pomiędzy kategoriami ATEX a strefami zagrożenia wybuchem:^[2]

*- w obecności atmosfery wybuchowej

Jednostki notyfikowane i certyfikujące ATEX

Ta sekcja od 2019-12 wymaga określenia jasnych kryteriów wyboru. Kryteria powinny być poparte źródłami, nie mogą naruszać zasady neutralnego punktu widzenia, należy też unikać pustosłowia. Zapoznaj się również z zasadami tworzenia list. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

• UDT-CERT
• ITG KOMAG
• Główny Instytut Górnictwa Kopalnia Doświadczalna „Barbara” Mikołów
• OBAC – Ośrodek Badań Atestacji i Certyfikacji Sp. z o.o. Gliwice
• TEST – Jednostka Opiniująca, Atestująca i Certyfikująca Wyroby Sp. z o.o.^[3]
• Fyzikálně Technický Zkušební Ŭstav) (Czechy, Ostrawa)
• FSA – Forschungsgesellschaft für angewandte Systemsicherheit und Arbeitsmedizin (Niemcy, Mannheim)

Przypisy