Tú alfagra land mítt

Tú alfagra land mítt,

mín dýrasta ogn!

á vetri so randhvítt,

á sumri við logn,

tú tekur meg at tær

so tætt í tín favn.

Tit oyggjar so mætar,

Gud signi tað navn,

sum menn tykkum góvu,

tá teir tykkum sóu.

Ja, Gud signi Føroyar, mítt land!

Hin roðin, sum skínur

á sumri í líð,

hin ódnin sum tínir

mangt lív vetrartíð,

og myrkrið, sum fjalir

mær bjartasta mál,

og ljósið, sum spælir

mær sigur í sál:

alt streingir, ið tóna,

sum vága og vóna,

at eg verji Føroyar, mítt land.

Eg nígi tí niður

í bøn til tín, Gud:

Hin heilagi friður

mær falli í lut!

Lat sál mína tváa

sær í tíni dýrd!

So torir hon vága

- av Gudi væl skírd -

at bera tað merkið,

sum eyðkennir verkið,

ið varðveitir Føroyar, mítt land!

Portaler: Litteratur | Færøyene